Droomvlucht

Ken(nen) je/jullie de droomvlucht? Weetje wel, die attractie in de Efteling, waar je als kind waarschijnlijk dol op was: die elfjes, de trollen en de magische omgeving. Het was allemaal een fantasie die tot leven kwam, een onwerkelijke gebeurtenis die toch even leek te bestaan.

"It's like we're going back in time"
Het was eindelijk zover, we zouden naar Lesotho gaan en overnachten bij de lokale bevolking. Na een koude nacht in de Sani Lodge (het heeft gevroren 's nachts) en een ontbijt bestaande uit brood, jam en cornflakes, konden we dan ook eindelijk vertrekken.
We vertrokken in 3 landrovers, elk met een gids (tevens de chauffeur). Die van ons heette Philip. Philip legde ons uit dat het echt lijkt alsof je terug bent in de tijd. De mannen in Lesotho lopen met pijl en boog, de huisjes zijn gemaakt van koeienmest en er is nog sprake van ruilhandel. Zo wilde ik tijdens de lunchpauze een foto met twee mensen uit Lesotho, maar daar moest ik een appel voor in ruil geven (volgens de gids, en alleen geven met de rechterhand).

"Road of Adventures"
Wie denkt dat je wel "even" door een bergpas rijdt, heeft het mis. Dit was een weg, of moet ik zeggen bij elkaar geraapte stenen met af en toe wat zand, vol haarspeldbochten, vreemde voorwerpen (borden, zakjes etc.) en steile hellingen. Gelukkig hadden wij een leuke gids, die veel wist te vertellen. Wist je dat de Drakensbergen de naam hebben gekregen omdat de bergen op een draak lijken? En nog zo'n leuk feitje: vanuit Zuid-Afrika gezien, zijn het bergen... Maar in Lesotho (+3000 m) noemt men deze "bergen" de "kliffen", aangezien ze erop neerkijken.

We zijn tussendoor ook nog een paar keer gestopt, dat moet ook wel, aangezim het een reis is van 5 uur. Zo hebben we uit een waterval gedronken, (Best. Water. Ooit) zijn we gaan wandelen en moesten we uiteraard stoppen bij de grens voor een paspoortcontrole (stempels jeej!) waar ik niet herkend werd in mijn paspoort.

Wat er natuurlijk ook moest gebeuren: autopech. Een van de andere auto's had een lege accu en dan kan je vrij weinig op een berg. Dus deze auto moest aan onze auto worden gehangen met sleeptouw. Weer iets meegemaakt dus! Je moet er wat voor over hebben, het was een "Road of Adventures", zo meldde de gids toen we eindelijk arriveerden in het minidorpje.

"Lesotho"
Ja wat vind je in Lesotho? Koeien... Schapen... Mannen in kleden...
En wat vooral niet? Elektriciteit, normale wc's en stromend water...
Dus mijn opmerking "hmm, kan er een lichtje aan?" Toen ik een donker huis inliep... Tsja...
Dit alles gaat ook nog gepaard met ijzige kou, we zaten in Lesotho immers op 3 km hoogte én het is winter (ijs en sneeuw gespot).

In de middag werd de groep verdeeld in tweeën: 1 voor het paardrijden en de ander voor een wandeling. Dag erna wisselden we. Ik ging eerst wandelen, we klommen op de berg en liepen naar een ander lokaal dorpje. Grappig dingetje: de vrouw die meeliep had een hond bij zich die als ware schapenhoeder ons als "schaapjes" bij elkaar hield.
Bij dit dorpje kregen we uitleg over de gereedschappen die ze gebruikten in Lesotho en mochten we graan platstampen. Heel middeleeuws: steen op steen en op de knieën.

Hierna schuifelden we de berg weer af en werden we nog "officieel" verwelkomd met dans en zang. We mochten het zelf natuurlijk ook proberen. Het was inmiddels pikdonker en ietwat fris (lees: ijskoude tenen, bevroren handen en gevoelloze neus), maar die sterrenhemel en het (warme) avondeten maakten alles goed.

Na het avondeten vertrokken we naar onze ronde hutjes met de "huismoeder". Helaas moest ik nog, met mijn medereizigers, de heuvel oplopen, want ons hutje stond ergens anders. Het was intussen ontzettend koud en bij elk huisje dat weer passeerde zakte de moed in onze schoenen. Het maakte ons kouder en vermoeider. Maar uiteindelijk kwamen we in een heerlijk warm hutje, dus konden we slapen.

"Dag 2"

Ik heb lekker geslapen onder het geluid van kakelende kippen, schreeuwende kinderen, kukelende hanen en ezels (?). Het is echt net alsof je in een film beland bent... Alleen is het dan echt... Die mensen leven daadwerkelijk primitief, hebben hoogstwaarschijnlijk nog nooit van internet, televisie oid gehoord.

Na het ontbijt vertrokken we naar de paardjes en ik was doodsbang. Gelukkig was mijn begeleider Jolyn ook bang, dus konden we samen bang zijn.
Eenmaal op het paard, vergat ik al mijn angsten, want wat spectaculair was dat. Dat uitzicht... Ansichtkaarten zijn er niks bij...

Mijn paard daarentegen...

Het begon natuurlijk met een eva-opmerking: "waar zit de aan/uit knop?", want mijn paard deed werkelijk niks. Hij wilde simpelweg niet. Echt een puber.
Ik noemde hem dan ook Duracell, een batterij, omdat hij telkens leegliep en stil bleef staan.
Uiteindelijk kreeg ik een takje als zweep en dat werkte! Dus daar ging ik: in draf, door het landschap van Zuid-Afrika... Fantastisch!

Eenmaal weer terug bij ons minidorpje, konden we weer verder, want we gingen onze toekomst laten voorspellen door de plaatselijke medicijnvrouw, voor - let wel - 20 rand (dat is 1,40). Iedereen gaat dus ook trouwen, wordt gelukkig en blijft gezond. Bij mij nog een kleine opmerking: alles wat je wil, kun je.

Na de lunch vertrokken we weer... We waren de oprit nog niet af en er was al een auto met een platte band. En wat doe je om de tijd te doden? Je maakt een lijstje met domme/leuke uitspraken... Ik stond er na een half uur al 15 keer in.

Al met al: dit was opnieuw een ervaring om nooit te vergeten. Het was terug in de tijd, haast sprookjesachtig mooi. Echt net alsof je weer even in de droomvlucht zit als 5-jarige en alles in je opneemt. Het is onwerkelijk, toch prachtig. En eigenlijk ook best voor herhaling vatbaar... Net als de droomvlucht.