Every body is somebody

Deze dag was, zoals voorspeld, een heftige dag. We vertrokken vanochtend rond 9 naar het project Bobby bear, daar kregen wij van de Eureka (medewerkster) te horen wat het project Bobby Bear eigenlijk inhield. Bobby Bear is een organisatie die seksueel mishandelde of verkrachtte kinderen opvangt en hen helpt in het proces daarna. Een proces bij de rechtbank tegen de misdadiger. Maar hoe Eureka dat vertelde, dat was echt heftig.

Zo vertelde ze hoe het er dan aan toeging, wat voor een gevallen zij had meegemaakt. Een kind van twee weken: verkracht en overleden aan de verwondingen, mishandelde kinderen die terug werden gestuurd naar de familieleden die hen juist mishandelden, kinderen die geslagen zijn en gesneden, kinderen die terugkomen naar Bobby bear omdat ze zelfmoord probeerden te plegen. En wat kun je doen? ... Enkel vertellen dat het niet de schuld is van de kinderen, het waren niet ZIJ die fout waren maar de verkrachters (95% eigen familieleden), zo vertelde Eureka met tranen in haar ogen, "if you don't cry anymore over these victims, you don't have a heart.." Maar waarom doet Eureka dit werk als het zo zwaar is? "Because every body is somebody..." Meldde ze.

Ik zeg het nogmaals: het was echt heftig. Het is ook onmogelijk te beschrijven met hoeveel woede die Eureka het verhaal vertelde, het is ook niet gek als je doorlopend met die onschuldige slachtoffers omgaat.

Wat ik ook heel mooi vond aan Bobby Bear, is de manier waarop ze de kinderen de gebeurtenis laten verwerken. Namelijk door middel van een knuffelbeer, waar de kinderen op kunnen schrijven wat er met hen is gebeurd door het plakken van pleisters of het tekenen van tranen.

Na de uitleg van dit project, mochten we nog spelen met de kinderen. En daarna was het al tijd om te vertrekken naar de Tree.

Bij de Tree verzamelen vrouwen en mannen zich om te praten over de week, te zingen, te dansen en te bidden. Vandaag gingen we daar dus ook heen, waar we begonnen met een gebed (uiteraard gezongen), gingen vrouwen zingen (eh.. Ja logisch: gezongen dus), en werd er voorgelezen uit de bijbel (lees: gezongen)... Wij hebben als dank fruit uitgedeeld. Het was een leuke ervaring!

We hebben, na de Tree Clinic, de film 'Rough Aunties' gekeken weer bij ons "thuis" Dat is een film over Bobby Bear met slachtoffers. Het was ook weer indrukwekkend, juist omdat je weet dat alles echt waar is.

En nu, terwijl ik deze blog dus schrijf, moeten we wachten op het eten. We hadden vandaag de Zulu Kookles, waar we in groepjes verdeeld werden. Ik mocht groenten snijden, anderen moeten vuur maken en weer anderen moeten straks alles afwassen (HAHA). Ik ben benieuwd of het überhaupt een beetje smaakt, die "butternut", "vetkoek" en kippenlevers.

Morgen dagje zonder projecten, maar marktjes afstruinen voor souvenirs. Lijkt me gezellig.

Tot slot wil ik nog zeggen: we moeten echt blij zijn met wat we hebben, dat ons wiegje in Nederland staat en dat wij niet doorlopend in angst hoeven leven. Het is iets wat ik hier heb geleerd... Nou... Ik wist het natuurlijk wel, maar pas op dit moment besef ik mij hoe goed ik het heb. Soms moeten we misschien ook even stilstaan bij dit feit; even realiseren dat er niet of nauwelijks wordt omgekeken naar de kinderen in Afrika. Maar gelukkig zijn er projecten zoals Bobby Bear die beseffen "every body is somebody..." En daarvoor opkomen. We kunnen hier niet heel Afrika veranderen, maar we kunnen wel een klein steentje - of beertje in dit geval - bijdragen.