Karl Lagerfield?

Het is alweer donderdag, de tijd gaat snel!

Gister bij de evaluatie (een dagelijkse bespreking van hoe men de dag vond) was de groep in tweeën gesplitst voor de activiteit van vandaag, namelijk "werken in de moestuin" en "helpen in een naaiatelier". Ik wilde graag helpen in de moestuin, maar ik werd uitgeloot en dus heb ik vandaag geholpen in het naaiatelier.

We werden, zoals gewoonlijk, opgehaald door onze chauffeurs na het ontbijt. Daarna reden we naar de plaats van bestemming, ergens tussen de krottenwijken. Toen wij daar aankwamen werden we hartelijk ontvangen door de bazen (zij noemden zichzelf de papa's) en medewerkers (Aka "kinderen") van het naaiatelier Igugu met een lied, gebed en de Blessings van God. Het was werkelijk prachtig om dat zo mee te maken.

Vervolgens werd het een en ander uitgelegd, over het knippen van stof bijvoorbeeld, maar ook het rijgen van armbandjes (joepie, ik kon weer aan de gang). Het was duidelijk een beetje lastig voor de baas, hij had medewerkers in dienst die twee jaar lang cursussen hadden gedaan, en hij moest het ons nu even in een uurtje uitleggen. Hij werd zenuwachtig als wij de stof aanraakten, het is immers duur. Ik wist/weet hoe onhandig ik ben, dus besloot ik veilig bij de kralenrijgers te gaan zitten... Dit waren de Nanny's ("kinderen") zoals ze een paar keer genoemd werden; een stuk of 5 vrolijke gekleurde ietwat gezette vrouwen. Van die typische Afrikaanse vrouwen dus, echt geweldig.

Dus wij gingen weer armbandjes, oorbellen en kettingen maken. Gezellig beetje frunniken, terwijl de anderen aan het schooluniform werkten. Wat ik erg mooi vind, en mij steeds vaker opvalt: hoe slecht het leven hier ook is, de mensen blijven vrolijk. En dat doen ze door te zingen, bidden, dansen etc.

Zo ook aan het einde. Er was muziek opgezet en we gingen naar buiten om nog een afsluitend spelletje te spelen. Dan krijg je echt een gezellige bende (in positieve zin) van dansende Nanny's, andere mensen die komen kijken en meedansen en lachende kinderen. (Zie ook de foto's).

Tot slot werden we weer opgehaald door onze taxibusjes en vrolijk uitgezwaaid (met hier en daar een traantje van de Nanny's...).

Mijn naaikunsten zijn dus niet getest, dus Karl Lagerfield kan nog rustig ademhalen. Straks lekker eten en op tijd naar bed, want morgen staat een heftig project op het programma; Bobby bear.





Ohja bij palm tree heb ik een megacoole move geleerd, deze moet ik onthouden, dus daarom schrijf ik dit in mijn blog.